به مناسبت 15 اکتبر

به وبلاگ‌هاى بچه‌ها نگاه می کردم, دیدم خیلی ها از وضعیتى كه براى محیط زیست پیش اومده گله دارند، بعضى‌ها خودشون رو مقصر مى‌دونن، خیلى‌ها دنبال دلیل مى‌گردن كه آخه چرا ما كه انقدر تلاش كردیم هیچى رو نتونستیم عوض كنیم؛ و خیلى نگرانى‌ها و پشیمانى‌ها و افسوس‌هاى مشابه؛ به طبع براى من هم چنین احساسى وجود دارد و افسوس طبیعت در حال تخریبمان را روزى نیست كه نخورم، اما همیشه به این جمله فكر میكنم كه به هر مشكلى میتوان از زوایاى مختلفى نگاه كرد؛

مدتیست كه به فضا و راز آفرینش كیهان علاقمند شده‌ام، و در نتیجه در معرض مطالعات و تحقیقات و نظریه‌هاى مرتبط به این موضوع هستم، نگاه كلان به هستى احساس آرامش به وجود میاره، و به عبارتى احساس گناه و تقصیر رو از آدم دور میكنه، احساس گناه ناشى از روشن كردن یك لامپ اضافه، احساس گناه ناشى از استفاده از یك اسپرى خوشبو كننده، احساس گناه ناشى از بازگذاشتن در یخچال یا استفاده نكردن از وسایل نقلیه عمومى و...؛ تازه موضوع به همین جا هم ختم نمیشود اگر خودمان هم كارمان خیلى درست باشد و هیچكدام اینكارها را نكنیم ولى دنبال مقصر میگردیم، دولت بى عرضه، آمریكاى فاشیست، گرم‌شدن كره زمین، زباله‌هاى اتمى، دفن زباله ها و ...؛ اما آیا واقعا انسان عامل اصلى تخریب كره زمین است؟ آیا میتوان به انسان هم به عنوان یك گونه جانورى نگاه كرد كه احتمال انقراض دارد؟

برخى دانشمندان معتقد هستند كه تخریب زمین هیچ ربطى به واقعیات بشر روى كره زمین ندارد؛ آنها معتقدند حیات به این دلیل در كره زمین شكل گرفت كه هسته زمین كه یك مغناطیس بزرگ است تمام جریان‌هاى الكترو مغناطیسى كیهانى از جمله خورشید را به خود جذب میكند و در نتیجه جاذبه‌اى ایجاد كرده كه قادر ست اتمسفر را در خودش نگهدارد. اكنون این تشعشعات خورشیدى به مراتب افزاش یافته و مقدار زیادیش جذب زمین شده و منجر به گرم شدن هسته زمین و بالارفتن حرارت آن و در نتیجه گلوبال وارمینگ میشود؛

زلزله‌ها، آتشفشان‌ها و فجایع طبیعى از این قبیل را میتوان از جمله نشانه‌هاى این افزایش تشعشع ها و تغییر دما دانست......؛

الان من مانند گذشته فكر نمیكنم، كره زمین را نقطه ناچیزى در كیهان میبینم كه خودش مسیر تكامل خودش را طی میكند و موجود ناچیزترى مانند انسان توانایى و قدرت تعیین سرنوشتش را نمیتواند داشته باشد؛