!وحشت سالاری

اینروزها افغانستان داره خطرناک‌ترین و بدترین روزهاشو از شروع دولت جدید طی می‌کنه؛ تقریبا تمام نقاط کشور نا امنه و خیلی از آدم‌ها مسلح شدن؛
اما نکته‌ای که مهمه اینه که هیچکس هیچ مسوولیتی رو قبول نمی‌کنه، هزاران نفر از ده‌ها کشور به اینجا اومدن که مثلا امنیت ایجاد کنن؛ اما حتی اون‌ها هم خودشون رو مسوول نمی‌دونن؛‌ دولت؛ سازمان‌های غیردولتی و بین‌المللی؛ دفاتر سازمان ملل، آمریکا، انگلیس و خلاصه از هیچ طرفی هیچ اقدامی تا این لحظه سر نزده، روی دیوار مدارس می‌نویسن اگر اطفالتان را دوست دارید آنها را به مکتب نفرستید؛ برای زندگی معلم‌های مقاطع مختلف قیمت‌های مختلف تعیین کردن‌، و هر روز یک انفجار یا شبهه انفجاری یه جا رخ می ده؛
دیروز نزدیک ظهر شنیدیم در یکی از مدارس دخترانه شهر بمب منفجر شده؛ بعد از پرس و جو کاشف به عمل اومد که یک کپسول گاز منفجر شده؛ اما متاسفانه در همین انفجار احمقانه 5 تا دانش‌آموز زیر دست و پا کشته شدن؛ جریان از این قرار بود که بدون هیچ هماهنگی و حساب و کتابی از بچه‌ها می‌خوان از کلاس‌ها بیان بیرون
و تعدادی از این بچه‌ها که با وحشت از کلاس‌ها به سمت در خروجی می‌دویدن زیر دست و پا زخمی یا کشته می‌شن؛
کجاست اون بنیاد فردریک دیوونه که به جای چونه زدن روی عدالت انتقالی و مصالحه ملی بیاد یه فکری به حال این شرایط کنه؛ کجا هستند اونهایی که دم از دموکراسی مبتنی بر رفاه اجتماعی می‌زنن؟ چه می‌کنن اون صدها هزار نیروی نظامی خارجی که قراره ضامن صلح باشن؛ و دولت کرزی و اردوی ملی که حتی قابلیت سپردن امنیت مدارس به دست پلیس رو هم نداره؛ و آژانس‌های بشر دوستانه سازمان ملل که دغدغه‌ای جز هزینه کردن پول در این کشور ندارن؛
نمی‌دونم چنین زندگی که هر لحظه‌اش با دلهره و وحشت همراهه برای چه تعدادی از آدما قابل تصوره، اینکه در شروع هزاره سوم که نهادهای اجتماعی طبیعی‌ترین و مشروع‌ترین اجزای یک جامعه هستن در جایی زندگی کنی که همه چی کارکرد خودشو رو از دست داده و تو رو مجبور کرده به تنهایی غریبی تن بدی که هرلحظه‌اش مرگ تو و عزیزانت رو جلوی چشمت بیاره؛
و چه عجیبه وقتی می‌بینی عده‌ای با کمال خونسردی این شرایط رو یک جریان طبیعی و بطئی برای استقرار دموکراسی می‌دونن؛
زندگی سگی در مملکت سگی در انتظار دموکراسی سگی با حمایت قدرت‌های سگی ....؛ گاهی چه حقیریم ما آدم‌ها....؛