خداحافظ هرات

امروز که وبلاگمو نگاه کردم دیدم دقیقا یکماه میشه که چیزی ننوشتم، جابجایی‌های اخیر و سفرهای خیلی زیاد به تهران تقریبا این امکان رو گرفت؛ دفتر هرات تا آخر ماه اکتبر بسته می‌شه و من روز شنبه برای همیشه هرات رو ترک کردم؛ با نارضایتی ترک کردم؛ چون تازه داشتم به اون شهر و آدم‌های اون انس پیدا می‌کردم؛ متاسفانه همه چیز پیش از اونی که فکرش رو کنی اتفاق می‌افته؛
ده‌ماه اقامت در این شهر به اندازه سال‌ها، تعلق خاطر برای من بوجود ‌آورد؛ بویژه اینکه تمام سعیم این بود که تا حد امکان شهر رو حس کنم و تمام زیر وبمش رو بفهمم؛ نمی‌دونم چقدر موفق بودم و برداشت‌ها و شناختی که داشتم چقدر موثق بود؛ و آیا باعث رنجش چه کسانی شد؛ اما فیدبک‌های خوبی که از اهالی این شهر گرفتم تا حدود زیادی من رو اقناع کرد؛ ارتباطم با آدم‌ها بیش‌تر از اونیکه انتظار داشتم عمیق شد و حالا از این دوری واقعا متاسف هستم؛
دوستی و آشنایی با تمام گروه‌های اجتماعی و سنی یک منطقه جذاب‌ترین نکته اقامت در اون محل می‌تونه باشه که من امکانش رو پیدا کردم؛ بچه‌ها، جوون‌ها، سالمندا، تجار، کسبه، کارگرها، روشنفکر‌ها، روستایی‌ها، شهری‌ها و خلاصه تنوع زیادی از مجموعه‌ آدم‌هایی که می‌تونن در یک شهر 2 میلیونی زندگی کنند؛
از اون‌جایی که زندگی‌ ما آدم‌ها اغلب قابل پیش‌بینی نیست؛ امیدوارم در حالیکه امیدی به بازگشت به این شهر ندارم؛ یه روزی به یک‌بهانه‌ای یک اقامت هر چند کوتاه مدت در اینجا داشته باشم؛
تا باز بتونم در باغ ملت تا هزار و یک شب قدم بزنم؛ در کافه چهار فصل آب میوه بخورم، از مغازه‌های پشت مسجد جامع پارچه بخرم و به خیاطی چهارراه زمان خان بدم، پول‌هام و در صرافی‌های روبروی هتل موفق عوض کنم و به رستوران یاس برم و منتو و آشک و پیتزا بخورم؛ گاهی اوقات به خواجه صاحب و ارگ و مقبره جامی و واعظ و گوهر خاتون سر بزنم، سوار موتر بشم و دلم برای بچه‌های شله سر چارراه بسوزه، به کارگاه‌های حاج صافی و پسراش برم و با زن‌های کارگر شوخی کنم، از چوک گل‌ها به سمت چهارراه دوم جاده مجیدی برم و وارد خونه بزرگی که کنار کورس لسان انگلیسی هرات باستانه بشم و بعضی وقت‌ها دوست‌هام رو برای عصرونه یا شام دعوت کنم؛
دعوت خانواده‌های افغانی رو با کله قبول کنم و از هر دری باهاشون حرف بزنم؛
تا اون موقع ظاهرا باید با همه چی خداحافظی کرد هرچند موقت...؛
خداحافظ هرات زنده صمیمی........؛
خداحافظ لیدا جان، سوسن، فرشته، بهشته، نسیمه، نور‌آقا، محب، فائق، شیر احمد، ماما خلیل، عبدالحمد، همایون، میر احمد، ماما انور، بصیر احمد، سوسن، خداحافظ عطاالله جان؛ خداحافظ همه روزهای خوبی که در هرات داشتم.......؛

-----------

به هنگامی که تو را از بودن و ماندن چاره ای نیست

باید رفت

دریغا هر رفتنی/ رسیدن نیست/ اما ...؛

برای رسیدن

راهی جز رفتن نیست