امنیت، چندمین اولویت آدم‌هاست؟

متاسفانه اوضاع افغانستان در قسمت‌های جنوب، شمال و شمال شرقی داره روز به روز بدتر می‌شه؛ اینطور که از شواهد برمی‌آد گروه‌های بنیادگرایی مثل طالبان دارن شدیدا فضا رو متشنج می‌کنند و تقریبا هر روز خبری از یک حمله و یا ترور به گوشمون می‌رسه؛ ولایت بادغیس هم اخیر به نقاط قرمز قبلی مثل هلمند و قندهار اضافه شده؛ برای مدت یکماه پروژه‌هامون رو در بادغیس به علت حمله این گروه‌ها به دفتر یکی از سازمان‌های مستقر در این ولایت[1] معلق کردیم، در این حمله دو نفر از گاردها رو به شکل خیلی فجیعی کشتن و کل وسایل و تجهیزات رو از بین بردن؛ اهالی محل هم از توی خونه‌ها و پشت بوم‌ها تمام این وقایع رو دیدن اما هیچکس جرات دخالت نداشته؛ ظاهرا این دو نفر رو به ماشین بستن و روی زمین کشیدن؛ و بعد از تموم شدن کار با دو تا تیر خلاص خیالشون رو راحت کردن؛ اهالی حتی جنازه اونها رو هم دیده بودن و می‌گفتن که ....؛
این تنها حمله اونها نبوده؛ در چند ماه اخیر بسیاری از مکاتب رو در دادن (مدارس رو آتیش زدن)؛ و دایم در حال انداختن شبنامه در خونه‌های مردم هستن؛ در ولسوالی (بخش)؛ بالا مرغاب، تمام فعالیت‌ها تعطیل شده و حتی دکتر و پرستار هم وجود نداره؛ خیلی از خود اهالی هم که بستگانی در شهرهای دیگه داشتن خونه‌هاشون رو ترک کردن و اونهایی که موندن اکثرا مسلح هستن؛ چون چند هفته پیش دیده شده که در منطقه یک کامیون اسلحه خالی کردن و به مردم دادن؛ اهالی بالامرغاب شدیدا مذهبی و محافظه کار هستند و یکی از سخت ترین نقاط کشور برای کار با مردم است؛
وقتی من پرسیدم پس دولت اینجا چه کاره‌است؛ گفتن هیچی؛‌ ولسوال جدید هم به مردم گفته من امنیت شما را در محدوده بازار تضمین می‌کنم و از اینجا دورتر که بشین مسوولیتش با خودتونه؛
نکته دیگه اینه که در این ولسوالی وقتی حمله انجام شده فقط حدود ده نفر سرباز در منطقه بوده که هیچکاری هم از دستشون برنیومده؛
نمی‌دونم آیا یه روزی میاد که مردم این مملکت امنیت رو احساس کن و بعد تازه دغدغه بدیهی‌ترین نیازهاشون رو داشته باشن؟؛ نمی‌دونم جنگ با چه منطقی یا چه نوع منطقی جور در می‌آد؛ آخه چه کار می‌شه کرد؟ چه کار؟

[1] World Vision